Hallo
ik heb een vraag over een opname van mijn schoonvader, die licht dement is en het feit dat hij wilt bij ons inwonen.
Ik probeer kort het verhaal te doen.
3-tal weken geleden, krijgen we telefoon van schoonmoeder, die liet weten dat vader al 3 dagen in het ziekenhuis ligt en 3 trombosen heeft gedaan.
Wij totaal verbouwereerd, alles laten vallen en naar het ziekenhuis. Daar zien we schoonvader, leuk rondlopen in de gang. Wij bezoeken hem, praten met hem en gaan na een uurtje terug weg. Eerst gaan we langs, bij het verplegend personeel, om te vragen wat er juist aan de hand is.
Mijn man zijn moeder, heeft namelijk de neiging, eigen verhalen te maken en niet alles te zeggen. Noem het oneerlijkheid of het niet kunnen verwoorden.
De verpleging staat versteld, van ons verhaal dat mijn schoonvader 3 tromboses zou hebben gehad. Dit is niet het geval.
Wel is het een sociale opname, in afwachting van opname in rusthuis, die 5 dagen later al gepland is!!!
Wij wisten hier niets van. Zeker stonden we aan de grond genageld. Want wij hebben altijd gezegd, dat we voor vader zouden zorgen, als het voor moeder niet meer lukt. Zijn is namelijk niet meer zo mobiel, door dijbeen- en heupbreuk. Hebben geen auto en kunnen niet meer fietsen. Vader kan nog wandelen.
Wij waren hier niet mee akkoord, met die opname in rusthuis en zochten mijn man zijn moeder op.
Ze wilde niet dat wij voor haar man zouden zorgen. Zij is baas van haar man. Ze maakt zich zelf enorm boos en op de vraag, waarom ze hier zo boos over is, wilt ze niet antwoorden.
Wij hebben inlichtingen genomen en we kunnen mijn man, zin vader, in huis nemen, als hij dat vrijwilllig toestemt.
Wij gingen dit doen, maar we wilden ook geen ruzies in de familie en hebben dit niet gedaan. We hielden ons vast aan het gedachte, dat we hem in het rusthuis toch een mooie tijd kunnen bezorgen en hem mee kunnen nemen op uitstap en wandelingen enzomeer.
Maar 3 weken zijn voorbij en hij is zo triest, zijn dementie is soms erger geworden door het gemis van mensen om zich heen.
Als hij ons ziet, dan fleurt hij op en zegt "och ik ben zo blij dat jullie er zijn, waar gaan we naartoe". Wij wandelen met hem, nemen hem mee naar onze dieren, ons huis... brengen hem altijd terug om te eten in het rusthuis. Op dat moment zie je hem weer in de grond zakken. Hij verveelt zich daar.
Zijn vrouw bezoekt hem bijna dagelijks, zit 3 uren in het café van het rusthuis en gaat dan naar huis. Dit maakt hem onrustig en wilt iets doen.
Zij heeft nooit kunnen omgaan met zijn dementie en kan het nog altijd niet.
Wij hebben zoveel gezegd, dat we wilden helpen. Vorig jaar hebben wij 4 maanden voor hem gezorgd, toen zij in het ziekenhuis lag. Dit lukte prima.
Hij vraagt zelf, om bij ons te komen wonen.
Ik weet dat we hem een eigen kamer moeten geven en die heeft hij. Dat hij vrijwillig dit doet, wat zo zal zijn.
Wij weten al welke hulp we kunnen inschakelen en kunnen ons werk regelen, zodat hij nooit alleen is. Kunnen ook om, met zijn dementie.
Hij vraagt elke dag om hier bij ons te wonen. Ik vind een familiale omgeving ook veel rustgevender voor hem.
Mijn vraag is: kunnen wij hem meenemen uit het rusthuis?
Zijn vrouw (mijn partner zijn moeder) houdt zijn paspoort achter omdat we dit niet zouden kunnen doen. Kan dit?
Waar moeten we op letten, als we die stap willen zetten om hem bij ons thuis te verzorgen en te laten wonen. Financieel, sociaal...
Kunt u hier informatie over geven?
Alvast heel erg bedankt.
Kate