#5 , 03 mei 2008 18:17
Ik heb in mijn topic gevraad over wat je het had, maar het ging dus over dit item.
Bij deze wil ik daarop reageren.
In eerste instantie heb ik mijn visie gegeven 'onder voorbehoud', wat uiteraard niet wil zeggen dat jij moet akkoord gaan met die visie. Ik heb immers ook geen ervaring in die dingen. maar weet wel dat ik zeker achter co-ouderschap sta en dat moet gedacht worden in de eerste plaats aan het belang van het knid.
Wat betreft het feit dat je zegt dat er ook moeders zijn die gaan werken, ik heb dit weliswaar ook vermeld. Dit was ivm de financiële compensatie, en met de vermelding dat dit ook niet altjid een goede oplossing is als de mama van het kind ook gaat werken (en dikwijls is dit ook zo, in tegenstelling tot vele jaren geleden). Ik weet immers ook niet hoeveel de alimentatie-uitkeringen bedragen en als die voldoende zijn om alles rond te krijgen en of dit dan nog te combineren is met een job (tijdelijke bijvoorbeeld). En ze moeten dan nog betaald worden, wat ook al dikwijls niet gebeurt.
Wat betreft het verplicht opleggen van co-ouderschap, blijf ik bij mijn standpunt, al moet dit wel gezien worden in het kader van de situatie zelf: "...al is een plicht in sommige gevallen wel een betere oplossing, maar ik ben daar geen voorstander van". Als een vader inderdaad over de mogelijkheid beschikt om voor het kind te zorgen in co-ouderschap, dan kan men die vader verplichten (ik weet trouwens niet of het een plicht of een recht is, ik vermoed dat het een recht is, zonder afbreuk te doen aan het feit dat beide partijen ook plichten hebben naar het kind toe) en dan zal dit (als het niet slecht is voor het kind) misschien inderdaad de beste oplossing zijn.
Maar ik zag het eerder (en ik probeer er me nu niet onderuit te praten...) in de zin van het feit dat als men nu co-ouderschap verpllicht oplegt in alle gevallen (en ik spreek me dan niet uit over de vader of de moeder), dan kan het kind immers in onhoudbare situaties terecht komen waarbij het kind zelfs gezondheidsproblemen, psychische problemen en dergelijke kan oplopen en dan spreek ik nog niet over de hele zware gevallen. Dus co-ouderschap kan als beide partners kunne voldoen aan een correcte opvoeding. Ik laat die beslissing over aan de rechter. Als hij van oordeel is dat de vader of moeder co-ouderschap aankan, dat hij dan dit als verplicht opgeeft, dan kan ik erin komen, maar het ging mij vooral over een situatie waarin de vader of de moeder omwille van bepaalde redenen geen tijd heeft (helaas) om co-ouderschap aan te gaan. Wat doe je als de rechter zou beslissen als de moeder voor het kind moet zorgen in co-ouderschap, terwijl die moeder vooral in het buitenland werkt. 't Is maar een voorbeeldje, maar er zijn er zovele.
En de moeder of de vader kan nog altijd een co-ouderschap laten weigeren door de rechter als die inderdaad oordeeld dat de andere ouder niet kan voldoen aan bepaalde voorwaarden. Dus "zijn wil is wet" zou ik niet zwart op wit zeggen. Onder voorbehoud dat beide partners voldoende bekwaamheid kunnen aantonen, dan zou ik durven zeggen "zijn wil is wet". Maar dan kan de rechter inderdaad het co-ouderschap zelfs verplichten. Daarin heb je wel gelijk. Maar dat lijkt me evident dat de rechter geen co-ouderschap zal geven aan een andere ouder, terwijl geweten en bewezen is dat die ouder het kind al enkele keren in het ziekenhuis geslagen heeft of het kind zou meenemen op café of zo (zo ken ik wel een geval en de vader heeft de kinderen toegewezen gekregen, omdat de moeder (ex) de kinderen meenam op café).
En ik zou het geen enkel kind willen wensen dat het bij zijn mama of papa moet zijn terwijl het eigenlijk niet gewenst is in die zin dan wel dat de ouder het kind op dat moment als een last beschouwd. Het kind zal daar zeker en vast de dupe van zijn. Het is dan beter af bij de andere partner onder het systeem van alimentatie, en ik zeg er wel bij: helaas.
En dat er plichten zijn, das zeker. Ik sprak inderdaad enkel over rechten. Daarin heb je geljik. Maar ik vind dat je moet opletten met bepaalde verplichtingen (en een plicht in dit geval mag daarom niet een verplichting worden...al kan het in sommige situaties wel positief zijn).
Het kan trouwens ook de vader zijn die voor het kind zorgt en die wil dat de moeder co-ouderschap aangaat...idem dito...
Ik vraag me wel af wat men gaat oordelen als beide ouders ganse dagen moeten gaan werken (is wel een hypothetische en extreme situatie) om bijvoorbeeld een hoge schuldenlast die achteraf gedeeld werd, af te betalen. Nu kan ik niet zeggen dat de moeder voor het kind kan zorgen met alimentatie of omgekeerd. Maar hopelijk kom ik zelf nooit in die situatie en ook niet in die andere waarover we discusiëren...Ik laat het antwoord hierop aan de virtuele rechter over.