Hallo allemaal,
Mijn vriendin heeft hier een contract van bepaalde duur (tot eind dit jaar).
Ze werkt hier al enkele jaren keihard aan een loon dat in mijn ogen te laag is (ze is een master, maar heeft een bachelor functie).
Op zich doet ze haar job graag, maar het beleid van haar job maakt haar werk intussen al lange tijd ondraagelijk.
Omdat haar collegas of
* op zwangerschapsverlof / huwelijksreis zijn
* op ziekteverlof zijn wegens een burnout
* ontslagen zijn wegens besparingen
* hun voeten vegen aan hun job omdat de job zo ondragelijk is
* onlangs van taak zijn verandert waardoor ze niets van hun eigen job afweten
Omdat er geen budget is voor extra aanwervingen
Omdat mijn vriendin het niet kan laten om te proberen de dingen die ze doet zo goed mogelijk te doen
... doet mijn vriendin al lange tijd het werk van 5 voltijdse jobs, zonder hiervoor ook maar iets van waardering te krijgen.
Daarnaast kwam er sinds begin dit jaar nog 3 uur extra per dag openbaar vervoer bij wegens een verplaatsing van de werklocatie.
Tenslotte is haar bureau op de nieuwe locatie ook nog een kiekenskot, waar je concentreren onmogelijk is (arbeidsinspectie kwam vorige week toevallig ook langs en bevestigde deze "werkpunten")
Intussen is mijn vriendin dan ook helemaal op. Ze is mentaal een wrak en volledig uitgeput.
Ze heeft vlak voor de kerstvakantie, na lang aandringen van mijn kant, voor het 1st 2 dagen ziekteverlof genomen.
Na de kerstvakantie was ze na 1 dag werken al terug mentaal volledig op.
Ze heeft nog een paar dagen verder gewerkt, waarna ze terug een dag ziekteverlof heeft genomen (ze wou slechts 1 dag omdat ze om iemand vooruit te helpen op zondag persé wou werken).
Zo is het nog even verder gegaan... uit goodwill en interesse in de job heeft ze nog geprobeerd enkele dagen te gaan werken, maar ze kan gewoon niet meer...
Intussen heeft ze eindelijk door dat het zo niet verder kan en heeft ze aanvaard dat ze moet stoppen met de job (hoe graag ze sommige aspecten ook doet).
Mijn vriendin kan haar gevoelens echter goed verbergen, waardoor er helemaal niets begrip is voor haar situatie op haar werk.
Het is zelfs zo erg dat haar bazen denken dat ze "gewoon moeilijk doet" en probeert te forceren dat ze enkel nog maar "de leuke dingen" moet doen.
Na de kerstvakantie wou ze idd 1st ook een constructief gesprek aangaan met haar bazen om een leefbare situatie te bespreken, maar dit gesprek werd keer op keer uitgesteld en intussen heeft ze door dat, zelfs al krijgt ze de ideale situatie voor mekaar, haar frustratie voor de job intussen zo diep zit dat er eigenlijk niets nog doenbaar voor haar is...
Het is vrees ik dan ook al meer dan een burnout, de gedachte aan haar job alleen al, doet haar reeds mentaal instorten. Zelfs een lange tijd ziekteverlof gaat deze diepgeankerde gedachte niet meer weg krijgen vrees ik... (noemt het dan nog een burnout? of is dit iets anders?)
Ze wil maw definitief stoppen met deze werkgever.
Ze heeft intussen eindelijk een langere periode ziekteverlof aangevraagt (2 weken), maar ik vrees dat dat lang niet voldoende zal zijn (de rust van de kerstvakantie was ook al na 1 dag volledig weg).
Ook kan ze momenteel door alle onzekerheden en twijfels absoluut nog niet tot rust komen.
Ze heeft nl met haar loon en haar hoge vaste kosten (app af betalen etc) al jaren geen eurocentje leefgeld gehad en dus ook niets kunnen sparen.
Aangezien ze momenteel absoluut niet in staat is een andere job te doen (om het even welke) is gewoon ontslag nemen, geen optie.
Ze heeft nl geen verzekering gewaarborgd loon (contract van bepaalde duur) en kan een eventuele ziekteperiode, na ontslag te nemen, niet overbruggen zonder vervangingsloon. (als ik me niet vergis moet ze dan zelfs nog een boete betalen ook van 2 maanden ofzo)
Ook een akkoord krijgen ivm ontslagen worden, lijkt me totaal niet realistisch, aangezien haar werkgever, die al volop aant besparen is, dan 6 maanden loon moet blijven uitbetalen.
Haar dokter, die trouwens volledig achter haar staat en bevestigd dat ze "op" is, kwam dan ook met de suggestie "ontslag wegens medische overmacht".
Dit kan echter enkel als, zowel haar dokter, als de arbeidsgeneesheer, beiden bevestigen dat ze niet meer geschikt is om die job uit te oefenen.
Voor haar dokter is dit uiteraard geen probleem, maar wij vragen ons af hoe het zit met deze arbeidsgeneesheer.
Een burnout (of hoe ik dit ook moet noemen) is nl iets zeer moeilijk meetbaar. Vooral als deze arbeidsgeneesheer maar amper contact met haar heeft.
Ook dat hij pas contact met haar zal hebben in dit vergevordert stadium, zonder de hele geschiedenis erachter te hebben meegemaakt, maakt het volgens mij erg moeilijk om dit te kunnen "vaststellen".
Mijn vraag is dan ook of iemand weet of de arbeidsgeneesheer hier willekeurig zomaar ja of nee op kan antwoorden (afhankelijk van hoe bevriend hij is / wil blijven met haar werkgever)?
Wordt een burnout (of hoe ik dit ook moet noemen) "bijna altijd" aanvaard als reden voor "ontslag wegens medische overmacht", of eerder "bijna nooit"?
Ik hoop ten zeerste dat ik dmv jullie antwoorden haar al een beetje rust kan gunnen.
Alvast bedankt!
Mastakilla