mariette,
lees dus best dit eens: (de site die ik al eerder hier aanstipte)
Onze taal kent verschillende uitdrukkingen en woorden voor de zichzelf opzettelijk toegebrachte dood, zoals zelfmoord, zelfdoding en suïcide. In deze tekst beschouwen we deze termen als gelijkwaardig, als synoniemen. We gebruiken ze echter niet in combinatie met het werkwoord 'plegen' vermits dit laatste meestal wordt gebruikt in relatie tot misdrijven. Deze kwestie gaat ook ruimer dan de Nederlandse taal. Om dezelfde reden immers gaan er in Angelsaksische landen stemmen op om de neutrale uitdrukking 'to die by suicide' te gebruiken en tegelijkertijd het van oorsprong meer naar een misdrijf verwijzende 'to commit suicide' te vermijden. Een uitvoerige discussie hierover valt buiten de doelstelling van deze tekst maar het standpunt van de auteur is dat niet het woord zelfmoord (doding is ook een juridisch/strafrechterlijk begrip) stigmatiseert maar wel het bewust of onbewust simplistische taalgebruik waarmee er gebeurlijk over zelfdoding wordt gesproken.
http://www.suicidepreventievlaanderen.b" onclick="window.open(this.href);return false; ... ities.html
-
Gebruiker21
- Berichten: 10787
- Juridisch actief: Nee
Voila. Het is dus niet het woord op zich dat het probleem is... Net wat ik bedoel......maar het standpunt van de auteur is dat niet het woord zelfmoord (doding is ook een juridisch/strafrechterlijk begrip) stigmatiseert maar wel...
Vergelijk het met een zwaar auto-ongeval waarbij je betrokken bent en je bent zwaar geketst aan, laat ons zeggen je nek. En dat wanneer je uitlegt aan de ambulancier dat je nek bijzonder veel pijn doet, die ambulancier begint met "Ja, meneer, dat is eigenlijk niet uw nek, hoor, in feite is het uw hals. We spreken enkel over nek als...." Daar heb je op dat moment helemaal geen boodschap aan! Kan allemaal goed zijn, maar je hoeft het niet te weten om dat moment. Idem met de termen "zelfmoord", "zelfdoding", enz... Op het moment dat je ermee geconfronteerd wordt, zal de term je waarschijnlijk geen bal interesseren. Als je je daar wel druk om maakt, vraag jezelf dan af waar je prioriteiten liggen.
Het is niet "me auto" of "me geld", maar "mijn / m'n auto" of "mijn / m'n geld"!
Hou er rekening mee dat je werkgever geen reden hoeft op te geven om je te kunnen ontslaan!
Hou er rekening mee dat je werkgever geen reden hoeft op te geven om je te kunnen ontslaan!
Tom: jou vind ik nu toch ook wel wat uit de bocht gaan. "Als je je daar wel druk om maakt, vraag jezelf dan af waar je prioriteiten liggen"... vind ik zo fout! Om te illustreren: tegen mij had niemand, maar dan ook niemand mijn kind van 3,5 kg een miskraam moeten noemen! Niet op het moment zelf dat ik ermee werd geconfronteerd, en ook niet nu. Waar mijn prioriteiten liggen? Bij mijn gezin, altijd al zo geweest en nooit anders geworden doordat ik soms, ook op zeer kritische momenten, de kriebels krijg van een bepaald foutief woordgebruik.
Verder: eylis: ik heb al zo vaak gezegd dat ik best wel vind dat je een punt hebt, maar ik blijf er toch ook bij dat ik ook vind dat je te zeer erop hamert en te weinig rekening houdt met het feit dat jij ook niet weet hoeveel mensen er nu precies de ene dan wel de andere term verkiezen én bovendien -nog veel relevanter- er altijd mensen zijn die wél de term zelfmoord prefereren, ook mensen die er van nabij mee te maken krijgen. Over de cijfers die je aanhaalt: die zeggen toch helemaal niets over het aantal mensen uit die groepen die het ene dan wel het andere woord verkiezen? Je bewijst er voor mij alleen maar méér mee dat het jouw gevoel is waar je hier over praat (jouw aanvoelen dat de 'meeste' mensen er zus of zo over denken), net zoals iedereen hier vanuit zijn eigen aanvoelen praat. Geef mij dan toch maar de voorkeur voor een eigen woordkeuze en taalgebruik komende vanuit de rouwende zelf, zo weinig mogelijk genormeerd door hulpverlening en maatschappij.
Verder: eylis: ik heb al zo vaak gezegd dat ik best wel vind dat je een punt hebt, maar ik blijf er toch ook bij dat ik ook vind dat je te zeer erop hamert en te weinig rekening houdt met het feit dat jij ook niet weet hoeveel mensen er nu precies de ene dan wel de andere term verkiezen én bovendien -nog veel relevanter- er altijd mensen zijn die wél de term zelfmoord prefereren, ook mensen die er van nabij mee te maken krijgen. Over de cijfers die je aanhaalt: die zeggen toch helemaal niets over het aantal mensen uit die groepen die het ene dan wel het andere woord verkiezen? Je bewijst er voor mij alleen maar méér mee dat het jouw gevoel is waar je hier over praat (jouw aanvoelen dat de 'meeste' mensen er zus of zo over denken), net zoals iedereen hier vanuit zijn eigen aanvoelen praat. Geef mij dan toch maar de voorkeur voor een eigen woordkeuze en taalgebruik komende vanuit de rouwende zelf, zo weinig mogelijk genormeerd door hulpverlening en maatschappij.
het gaat hem dus over de term "plegen" en niet over de term zelfdoding.mariette,
lees dus best dit eens: (de site die ik al eerder hier aanstipte)
Onze taal kent verschillende uitdrukkingen en woorden voor de zichzelf opzettelijk toegebrachte dood, zoals zelfmoord, zelfdoding en suïcide. In deze tekst beschouwen we deze termen als gelijkwaardig, als synoniemen. We gebruiken ze echter niet in combinatie met het werkwoord 'plegen' vermits dit laatste meestal wordt gebruikt in relatie tot misdrijven. Deze kwestie gaat ook ruimer dan de Nederlandse taal. Om dezelfde reden immers gaan er in Angelsaksische landen stemmen op om de neutrale uitdrukking 'to die by suicide' te gebruiken en tegelijkertijd het van oorsprong meer naar een misdrijf verwijzende 'to commit suicide' te vermijden. Een uitvoerige discussie hierover valt buiten de doelstelling van deze tekst maar het standpunt van de auteur is dat niet het woord zelfmoord (doding is ook een juridisch/strafrechterlijk begrip) stigmatiseert maar wel het bewust of onbewust simplistische taalgebruik waarmee er gebeurlijk over zelfdoding wordt gesproken.
http://www.suicidepreventievlaanderen.b" onclick="window.open(this.href);return false; ... ities.html
Men "pleegt" dus niks, men is gestorven door zelfdoding (in die zin klopt het Nederlands wel).
Met alle respect voor nabestaanden van personen die "gestorven zijn door zelfdoding", maar het blijft m.i. toch een bewuste daad die gepleegd werd. Dit hoeft helemaal geen "schuldvraag" in te houden. Me dunkt bestaat het verbod op zelfmoord enkel in religieuze optiek.
Inderdaad, Mariette, daar haal je een rake factor aan: religie. Vele mensen (ook ik) vinden van zichzelf dat ze dat juk van zich hebben afgegooid, maar als dan blijkt dat je kind zelfmoord pleegde, is de kans groot dat je het toch weer moeilijk krijgt met dat woord, dat gegeven, o.w.v. dat diep ingebakken katholieke stigma dat eraan kleeft. Idem trouwens voor mijn doodgeboren kind dat volgens de katholieke leer niet gedoopt mocht worden. Gelukkig is het gegeven van gewijde versus niet-gewijde begrafenisgrond al even verleden tijd, hoewel je ook daar nog de restanten van ziet op heel wat begraafplaatsen. Allemaal te danken aan religie en niks te maken met taal.
beste dieke off the line, je kind mocht wél gedoopt worden. Strikt genomen kan volgens het kannonieke recht gelijk welke persoon (en dat moet geen priester zijn) meteen bij de geboorte een nooddoop verrichten met om het even welke vloeistof als er geen (wij)water beschikbaar is (zelfs koffie mag).
Dat het kind na de geboorte officieel als doodgeboren geregistreerd wordt in de administratie, staat feitelijk los van de religieuze plechtigheid die in de kerkregisters wordt ingeschreven.
Vermits je zelf de nooddoop had kunnen/mogen doen (vermits de pastoor niet op de geboorte aanwezig was)
Had je later aan je parochie kunnen melden: we hebben ons kind de nooddoop gegeven.
Punt: en dat hadden ze moeten registreren.
enne lees wat over culturele antropologie: "we zijn hoe en wat we denken, hoe en welke taal we praten
en hoe en wat we geloven: een spinneweb van factoren die onontwarbaar samenhangen"
Dat het kind na de geboorte officieel als doodgeboren geregistreerd wordt in de administratie, staat feitelijk los van de religieuze plechtigheid die in de kerkregisters wordt ingeschreven.
Vermits je zelf de nooddoop had kunnen/mogen doen (vermits de pastoor niet op de geboorte aanwezig was)
Had je later aan je parochie kunnen melden: we hebben ons kind de nooddoop gegeven.
Punt: en dat hadden ze moeten registreren.
enne lees wat over culturele antropologie: "we zijn hoe en wat we denken, hoe en welke taal we praten
en hoe en wat we geloven: een spinneweb van factoren die onontwarbaar samenhangen"
Ook off the record: ik heb er nu geen problemen meer mee dat mijn kind niet werd gedoopt. Ervoor liegen zou ik sowieso zeker niet doen. Dat hem snel snel een nooddoop geven niet meteen op mijn lijstje met prioriteiten stond op dat moment, zal ook wel genoeg zeggen op dat vlak 
Verder hoef ik ook geen culturele antropologie te lezen om te weten hoe taal mee onze identiteit bepaalt. Tijdens mijn studies heb ik daar lang genoeg bij stilgestaan
Verder hoef ik ook geen culturele antropologie te lezen om te weten hoe taal mee onze identiteit bepaalt. Tijdens mijn studies heb ik daar lang genoeg bij stilgestaan
-
roderidder
- Berichten: 2946
- Contacteer: Website
ergens gelezen op het net:
Heb je naar aanleiding van dit artikel vragen over zelfdoding? Voor jezelf of iemand uit je omgeving? Bel de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 02/6499555 . 's Avonds (behalve woensdag en zaterdag) kan je chatten van 19.00 - 21.30 uur op zelfmoordlijn.be.
RR
Heb je naar aanleiding van dit artikel vragen over zelfdoding? Voor jezelf of iemand uit je omgeving? Bel de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 02/6499555 . 's Avonds (behalve woensdag en zaterdag) kan je chatten van 19.00 - 21.30 uur op zelfmoordlijn.be.
RR