Dit verhaal is al een paar jaar oud, maar we denken er nog regelmatig aan terug...
Mijn vriend werkte toen bij een kleine zelfstandige met wie het niet klikte. Zijn bazin had hem in zijn proefperiode kunnen laten gaan, maar het einde van zijn proeftijd viel samen met de drukste periode in de winkel - hij kreeg dus een contract van onbepaalde duur aangeboden.
Toch stak ze niet onder stoelen of banken "dat mijn vriend niet voldeed". Hem ontslaan wilde ze echter niet, dat kostte haar te veel.
Mijn vriend was niet de eerste met wie ze problemen had. In de jaren daarvoor hadden al verschillende van zijn voorgangers ontslag genomen of zich voor lange tijd ziek gemeld.
Moegetergd en ten einde raad is mijn vriend gaan aankloppen bij het ACV (waarvoor hij ledenbijdragen betaalde). Veel hulp kreeg hij daar niet, enkel de mededeling "Sja, er zal niks anders op zitten dan zelf ontslag te nemen."
Het werd "ontslag met onderlinge toestemming" - wat eigenlijk neerkomt op zelf onstlag nemen, maar dat wisten we toen nog niet.
Uiteraard kreeg mijn vriend al snel een brief van de RVA. Het was onze eerste kennismaking en we kenden de procedures daar niet. Mijn vriend heeft toen een advocaat geraadpleegd en hem het hele verhaal op papier bezorgd. De advocaat beloofde het schriftelijke verslag aan de RVA te bezorgen en achtte het niet nodig dat mijn vriend inging op de uitnodiging zich mondeling te komen verdedigen.
Enige tijd later kreeg mijn vriend een nieuwe oproep van de RVA - omdat hij had nagelaten in te gaan op de eerste uitnodiging zonder te verwittigen.
Na een eerste telefoontje beweerde men geen weet te hebben van het verslag van de advocaat.
Uiteindelijk bleek dat verslag hen wel bereikt te hebben, maar de fax was zoekgeraakt. Mijn vriend bood zich wel persoonlijk aan op het tweede gesprek.
Verdict: zijn werkloosheidsuitkeringen werden drie maanden geschorst, omdat hij zelf ontslag had genomen, maar ook en vooral omdat hij niet was ingegaan op de uitnodiging voor een gesprek!
En toen kwam het: toen mijn vriend contact opnam met de RVA vertelde een vrouw hem daar dat ze begreep dat er een vergissing in het spel was ( de zoekgeraakte fax van de advocaat), maar dat de beslissing onmogelijk ongedaan gemaakt kon worden, tenzij mijn vriend zich ten minste 33% werkonbekwaam kon laten verklaren.
Ze heeft hem daarvoor daadwerkelijk de papieren opgestuurd, maar geen enkele arts met enige beroepseer verklaart een kerngezond persoon werkonbekwaam!
Mijn vriend was op dat moment zo moe en depressief van de hele situatie dat hij niet de moed heeft gehad zich te verdedigen en uit te zoeken wat er nu precies gebeurd was op de RVA. Ikzelf was pas bevallen, en we hadden net een huis gekocht.
Een paar jaar later vraag ik me nog altijd af wat die vrouw van de RVA in hemelsnaam bezield heeft!? Heeft ze een fout of een vergissing proberen maskeren?
Was een schriftelijk verslag een geldig verdedigingsmiddel of had de advocaat mijn vriend moeten aansporen zich persoonlijk te gaan verdedigen (iets waar hij op dat moment nauwelijks te moe toe had)?
Het gaat nu gelukkig prima met ons, mijn vriend heeft inmiddels een contract van onbepaalde duur bij een groot bedrijf dat hem op handen draagt. Maar deze episode blijft ons soms nog achtervolgen!