Mijn kind wil nu even niet meer terug naar zijn vader.
Hij is bijna 12, de huidige regeling met 1 weekend om de 14 dagen en halve vakanties bij papa werd in 2009 van kracht. Er was sinds 2005 co-ouderschap maar dat was geen succes.
De details over de laatste jaren met alle teleurstellingen vandien zal ik hier niet verwoorden. De lijst is lang en de ervaringen frustrerend. Feit is, mijn zoon staat nu op het punt dat het hem allemaal te veel is. Hij wil liever even niet meer gaan. Waarschijnlijk is het een fase van een twijfelende en emotionele puber maar toch. Ik weet dat ik als moeder verantwoordelijk ben voor het naleven van de omgangsregeling maar mijn instinct schreewt dat ik mijn kind nu niet mag forceren om tegen zijn zin te gaan (iets wat ik ooit wel deed).
Vroeger zou ik de kerk in het midden houden maar sinds een paar maanden heb ik ook werkelijk geuit dat ik hem niet zou verplichten nog naar papa te gaan als hij het niet wil. Sterker nog, ik vrees dat ik ook heb gezegd dat ik liever zou hebben dat hij niet meer zou gaan. Ik weet dat we hem misschien hebben beïnvloed omdat we onze mening niet meer konden verbloemen maar van pushen of brainwashen is geen sprake...
Ik moet wel verduidelijken dat we hier spreken over een heel gemakkelijk kind, tot dit weekend was hij loyaal naar zijn vader toe, alle incidenten werden met de mantel der liefde toegedekt. Hij ging graag naar zijn vader omdat hij hem graag ziet. Hij geloofde in de vanzelfsprekendheid dat zijn papa hem even graag ziet.
En nu is hij teleurgesteld en boos omdat hij dingen heeft gehoord die hem zeer erg kwetsen. Hij plaatst de verwaarlozing van de laatste jaren nu in een andere context en hij concludeert dat zijn vader hem niet zo graag ziet als hij dacht.
Dit zijn belangrijke jaren, de overstap naar het middelbaar komt er aan en ik weet dat alweer een juridische rompslomp niet oprtuun is.
De wet zegt dat hij tot zijn 18 jaar MOET gaan.
Zijn er precedenten waar er wel naar het kind werd geluisterd zonder dat er zware feiten meespeelden?
Het enige wat wij eigenlijk meemaken is dat de vader zijn zoon emotioneel verwaarloost en de feitelijke zorg niet naar behoren uitoefent.
Wat zijn de rechten van het kind?
Welk risico lopen we indien er niet onderling overeen kan gekomen worden met de vader om een soort time out te regelen?
Moet ik mijn kind verplichten om te gaan ook als we er echt niet achter staan?