Bovengestelde vraag heeft volgende voorgeschiedenis.
In het jjaar 2005 doet de vrouw een mondelinge scheidingseis.
Deze zet gedurende drie jaren een zware domper op het gezinsleven.
Uiteindelijk zal de vrouw pas in 2008 heimelijk naar advokaat M. lopen om deze te gelasten met haar echtscheiding.
Enkele dagen later zit er een daging voor het vrederechter in de bus voor de man.
Advokaat M. had daags voor het juridisch verlof, een 'speciale' zitting kunnen bespreken met de plaatsvervangende vrederechter.
De man krijgt aldaar geen enkele kans om zich te verdedigen tegen de sfeermakerij van advokaat M.
Uitstel om zelf een raadsman aan te stellen wordt hem niet toegestaan op basis dat het allemaal zeer dringend zou zijn.
Als reactie op dit onrecht verlaat de man boos de rechtszaal en wordt op verstek onmiddelijk het uit huis uitgewezen.
Zonder enige bron van inkomsten moet de man het einde van het juridisch verlof op straat afwachten.
In deze maand was de vrouw een eigen appartementje gaan huren, te klein voor de 4 kinderen van het gezin.
Wanneer de zaak eindelijk terug kan voorkomen, speelt de vrouw het alsof ze tot verzoening bereid is.
De plaatsvervangende vrederechter heeft alvast een 'origineel' gerechterlijk akkoord voorbereid; om voorlopig het appartement om de week door één van de ouders te laten betrekken en aldus deze kosten te delen.
De man aanvaardt deze overeenkomst daar hij nog steeds in zijn verzoeningsgezinde echtgenote gelooft en, ondanks de geleden ellende, met haar verder wilt.
Enkele dagen later mag de man echter een daging ontvangen om voor de rechtbank van Eerste Aanleg te verschijnen, waar dezelfde sfeermakerijen weerom worden aangewend om de echtscheiding te vorderen.
De man wordt daarbij, door advokaat M., afgeschilderd als iemand die dringen psychologisch bijstand nodig heeft, zelfs op het punt staat zelfmoord te plegen.
Terug in de woning vindt de man de briefwisseling tussen zijn vrouw en haar advokaat M.
In deze valt te lezen dat zij advokaat M. op de vingers tikt voor de wijze waarop hij de man afschilderde voor de rechtbank,
zij zou dit allemaal niet gevraagd hebben.
M.a.w. advokaat M. handelde hier op eigen initiatief.
Beledigde de man op niet toelaatbare wijze uit louter gebrek aan enige bewijslast en eigen belang.
Een schrijven aan de stafhouder van balie der advokaten Antwerpen, resulteerde in diens antwoord; dat dit alles deonthologisch best wel in orde is.
Bovendien laat het antwoord verstaan dat deze klacht maar via man's raadsman moest worden neergelegd.
Gezien de deonthologie der advokaten gebied dat deze elkaar niet persoonlijk mogen aanvallen, lijkt dit natuurlijk klare onzin.
Moraal:
In het verkeer je middenvinger naar iemand opsteken wordt gezien als een grove belediging,
een advokaat die op eigen initiatief iemand voor een rechtbank zwaar beledigd wordt door zijn eigen balie ingedekt.
Of moet hier inderdaad psychische hulp gezocht worden?