De papa van onze dochter en ik zijn ondertussen al 8 jaar uit elkaar. We hebben een geweldige meid van ondertussen 12 jaar oud, toen we uit elkaar gingen was ze 3,5 jaar. Co-ouderschap met week/week verblijfsregeling.
Initieel hadden we een 'droom' van een echtscheiding, met goede afspraken, de begeleiding van een geweldige bemiddelaar en bovenal de uitdrukkelijke belofte om onze dochter nooit te doen belanden in een vechtscheiding, omdat de spanningen die daarmee gepaard gaan, voor niemand goed zijn en vooral niet voor onze dochter zelf.
Uiteraard waren er hier en daar frustraties of zaken waar we het niet over eens waren, maar telkens vonden we wel een weg die in het belang van onze dochter voor een oplossing zorgde. Onze dochter heeft de hele scheiding en de eerste 6 à 7 jaar nadat we uit elkaar gingen nooit als belastend beschouwd en ik was als mama ook heel fier dat we nog steeds samen onze dochter haar verjaardag vierden, samen een communiefeest organiseerden met de voltallige familie langs beide kanten, en zelfs samen nog (met onze beide nieuwe partners) op weekends gingen, bij elkaar kwamen eten, of gezellig samen op het schoolfeest stonden te kijken naar die dansjes die ze dan moeten performen.
1,5 jaar na de geboorte van onze dochter verkochten we onze woonst in de stad en kochten we een huis in de 'suburbs' van Antwerpen (Lint). Onze dochter bleef naar haar onthaalmoeder in Antwerpen gaan en toen ze startte in de kleuterschool schreven we haar in op een schooltje in onze nieuwe buurt, waar ze ondertussen nog steeds school gaat.
Toen we uit elkaar gingen nam de papa van onze dochter het huis in Lint over en heb ik initieel 6 maanden in Lier gewoond tot hij me heeft uitgekocht. Nadien kocht ik een nieuw appartementje in centrum Antwerpen.
De week-week regeling verliep vlot en ik zat er niet mee in om ons dochtertje naar haar schooltje te brengen als ze bij mij verbleef. Het gebeurde ook vaak dat haar papa haar 's avonds naar mij bracht en dan bleef eten en haar mee in bed steken.
En dat is jaren zo fijn gelopen.
Ondertussen heeft haar papa reeds 4 jaar een nieuwe vriendin waar ik eigenlijk heel blij om was. Een toffe, intelligente vrouw die meteen ook een goede band had met onze dochter. Na een jaartje kwam er ook een zusje bij voor onze dochter en stonden mijn dochter, mijn nieuwe partner en ik als eerste in het moederhuis om dat wolkje van een meisje te bewonderen.
Eerst subtiel maar dan dwingender veranderde de geweldige relatie tussen ons allen. Haar papa schreef haar eenzijdig in voor voetbal in Lint, ik hoorde via mijn dochter dat haar papa vond dat 'zijn gezin' het belangrijkste was en dat hij het niet meer zag zitten om naar Antwerpen te rijden (wat maar 20 minuten rijden is, tenzij er file is in Mortsel...), dat Antwerpen mama's keuze was, maar dat onze dochter daar niet hoeft onder te 'lijden', etc.... En dan kwam het er een jaar geleden volop uit dat onze dochter in Lier naar de middelbare school zou moeten gaan, want daar zouden de meesten van haar school naartoe gaan. Wat eigenlijk helemaal niet klopt, want er gaan er ook veel naar Edegem, Mortsel of Kontich. En dan nog is dat geen reden om voor een school te kiezen toch?
In Lint heb je enkele geweldige basisscholen, maar spijtig genoeg geen keuzes voor het middelbaar. Op een straal van 800m zijn er bij mij alleen al in Antwerpen 3 opties zijn voor secundaire scholen, maar los daarvan had ik ook heel veel goede zaken gehoord over het OLV-College in Edegem of College in Kontich en deze scholen ook bezocht en goed bevonden. De 2 scholen in Lier die haar papa voorstelde daarentegen daar was ik helemaal niet voor te vinden.
Ik probeerde om in gesprek te geraken met hem, probeerde te begrijpen wat er veranderd was, probeerde om samen met onze bemiddelaar tot een oplossing te komen. Maar hij bleef volharden in zijn 'plotse boosheid'. Ik was een egoïstische moeder die alleen maar met zichzelf bezig was door (terug) naar Antwerpen te verhuizen, ik had in de buurt moeten blijven wonen. En hij wil het niet gunnen dat onze dochter dichtbij haar mama naar school zou gaan, ook al is ze dat al bijna 8 jaar gewoon maar dan als ze bij haar papa is. Er zijn nog andere argumenten die hij naar boven brengt zoals dat het voor hem en zijn nieuwe vriendin niet haalbaar is om de stad 's ochtends in te rijden (maar ze zou perfect met de trein kunnen gaan en Lier is ook geen pretje om 's ochtends naar toe te rijden). En ja, zijn vriendin werkt wel in Lier.
Onze dochter zit gewrongen in dit gevecht en afgelopen maand toen ze haar twaalfde verjaardag vierde, was het de eerste keer dat ze die niet samen met haar beide ouders en ondertussen plusouders kon vieren. En ook ik, ga hier compleet aan onderdoor, want het was ook de eerste keer in die 12 jaar dat ik niet bij mijn dochter kon zijn op wat normaal gezien zo'n mooie dag zou moeten zijn.
Ondertussen zijn we weer enkele maanden verder en heeft mijn dochter afgelopen september gezegd dat ze heel graag naar ofwel een heel goede middelbare school achter onze hoek wil gaan omdat daar ook enkele vriendinnen van hier in Antwerpen naartoe gaan, ofwel naar een andere, meer kunstzinnige school enkele straten verder. Haar papa wilde dat niet horen en is een rechtszaak gestart. Voorstel tot KMS werd volledig van tafel geveegd, en de conclusies volgden elkaar op. Wat een hel zeg...
Ondertussen praten we al 7 maanden niet meer (deftig) met elkaar en verloop plots alle communicatie via advocaten. De pleitzitting voelde verschrikkelijk voor me, en maandag kreeg ik het vonnis. De rechter volgde volledig de vordering van papa. Los dat het zo onrechtvaardig aanvoelt, ben ik er ook als mama helemaal van overtuigd dat de school waar we onze dochter moeten inschrijven helemaal niet past bij haar.
Ik ben aan het overwegen om in beroep te gaan omdat ik hier echt niet mee kan leven maar wat zijn de slaagkansen daarvan?
Dank voor de reacties.