Misschien even een praktijkvoorbeeld?
Mijn echtgenote had een CSR lopen van 2006 t.e.m. 2009 voor ongeveer € 30 000 aan schulden.
Gedurende 3 jaar kreeg zij wekelijks € 103,00 op haar rekening gestort, daarvan moest alles betaald worden: eten, benzine, sigaretten, ...
Huur, electriciteit, en de andere vaste kosten werden maandelijks door de schuldbemiddelaar betaald, uiteraard
nadat er eerst grondig was gesnoeid in die kosten.
- Zo moest ze kiezen tussen een vaste lijn en een GSM. Ze koos vanwege het gebruiksgemak voor een GSM, en kreeg te horen dat ze geen abonnement mocht afsluiten. Het was behelpen met prepaid kaarten.
- Haar woonkeuze werd beperkt. Haar maandelijkse huur mocht maximaal € 450 per maand bedragen
- Ze kreeg te horen dat het hebben van een auto slechts was toegestaan onder bepaalde voorwaarden. Mijn echtgenote had gelukkig een geldige reden: zonder auto kon ze niet garanderen op tijd op haar werk te geraken.
- ...
In alle eerlijkheid: ik heb geen idee in hoeverre mate die beperkingen wettelijk zijn, en effectief ook van kracht waren. Ik kende mijn echtgenote niet bij het opstarten van haar CSR, ik vertel hier enkel wat zij me er over kwijt wou. Toen ik haar leerde kennen zat zij er al een jaar in, en was het bovenstaande al meer dan een jaar van kracht. Van de beperking op de huurprijs ben ik echter wel zeker.
Moest er iets aangekocht worden dat niet met haar weekgeld lukte, dan moest ze contact nemen met haar schuldbegeleider en er een verantwoording voor geven. Dit klinkt vrij logisch in zekere zin, maar u moet zich voorstellen dat dat bij mijn echtgenote bijna voor alles was. Zo had zij gemiddeld 1x per jaar een nieuw paar rijschoenen nodig, elk jaar opnieuw kreeg ze hiervoor een bedrag van € 50 na zich te hebben verantwoord. Op een moment besloten we een microgolfoven te kopen. Mijn loon was nog niet aangekomen, maar er stond er toevallig eentje in reclame in de Mediamarkt.
Zij heeft toen gebeld met haar schuldbemiddelaar om geld daarvoor te verkrijgen, maar kreeg dit pas nadat ze meermaals had bevestigd dat ik dit op zijn minst gedeeltelijk zou terugbetalen. Wat ik uiteraard ook gedaan heb.
Veel hangt af van uw schuldbemiddelaar natuurlijk. Haar vaste deed meestal niet moeilijk, ze vroeg tenslotte amper ooit iets. De ergste waren de vervangers.
Het leven onder een CSR is m.a.w. geen sinecure, er komt vrij veel bij kijken en de gevolgen kom je soms op de meeste onverwachte plaatsen tegen. Maar, in het gevl van mijn echtgenote was het ideaal. Ze had vast werk in een sector waar werkzekerheid bijna gegarandeerd was (toen toch), en mits wat kleine aanpassingen (wij aten vrij vaak frieten bijvoorbeeld) hadden we bijna geen last van haar budgettaire beperkingen.
Je voelde het natuurlijk wel. Zaken zoals op reis gaan, of het aankopen van boeken gebeurde allemaal van mijn geld.
Langs de andere kant moest ik mij weinig tot niets van de vaste kosten aantrekken. Hoewel we samenwoonden had haar schuldbemiddelaar gevraagd om alles van het appartement en de vaste kosten op haar naam te zetten. Die vaste kosten werden proper elke maand betaald, zonder dat er mij ooit maar om 1 cent werd gevraagd. Natuurlijk..; ik betaalde wel elke maand de helft van de vaste kosten terug. Het laatste jaar van haar CSR heb ik een tijdje zonder werk gezeten, in die periode heb ik in samenspraak met haar de vaste kosten niet gedeeltelijk teruggestort. De schuldbemiddelaar heeft hier nooit moeilijk over gedaan.
Een CSR heeft zijn voor en nadelen. Als je vast stabiel werk hebt is dit mits enige aanpassingen goed vol te houden, maar... het verandert wel je leven volledig.